Pide. Z fetą i szpinakiem, porem i pecorino

 

Wypiekanie pide zaczęło się rozwijać w Stambule w XV i XVI wieku. Kiedy Turcy przybyli do Anatolii, zaczęli produkować różne rodzaje chleba, dostosowując się do wymagań tutejszych mieszkańców. Wiadomo, że w czasach osmańskich wypiekano pide i chleb w komorze zwanej tajną piekarnią w pałacu Topkapi.
W czasach osmańskich ludzie ustawiali się w kolejkach przed piekarniami, aby kupić specjalne pieczywo pide , kosztem późnego jedzenia posiłku iftar. Do tego stopnia, że ​​miłośnicy pide przynosili do piekarni własne świeże jajka, czarnuszkę i nasiona sezamu i prosili piekarza o dodanie tych składników na ich oczach.
Pide to wypiek podobny do chleba, powszechnie spożywany w życiu codziennym. Istnieje wiele rodzajów pide: pita Kütahya z mielonym mięsem lub tahini, Pita Kastamonu, otwarte lub zamknięte pity z regionu Morza Czarnego, chleb Konyi z mielonym mięsem, słynne pity z regionu Morza Egejskiego i jeszcze wiele więcej…
W innych krajach najbardziej zbliżona do pide jest pita. Chociaż ma różne oblicza, pita lub pitta, jest powszechnie znana od Indii po Adriatyk.

 

 

Pide
ciasto
360 ml letniej wody
12g świeżych drożdży lub 7 g  suszonych
1 łyżka stołowa oliwy z pierwszego tłoczenia
1 łyżeczka cukru pudru
625 g mocnej białej mąki chlebowej plus dodatkowo do posypania

Rozgrzej piekarnik do 240°C/220 °C z kamieniem do pizzy lub blachą do pieczenia .
Zrób ciasto. Wymieszaj w pojemniku 150 ml wody z drożdżami, oliwą i cukrem. Połącz i odstaw w ciepłe miejsce, aby drożdże się aktywowały i wytworzyły pianę (5-10 minut).
Do dużej miski wsyp mąkę i dużą szczyptę soli, a na środku zrób wgłębienie. Gdy mieszanka drożdżowa się spieni, wlej ją do wgłębienia i za pomocą dłoni albo drewnianej łyżki wmieszaj ją do mąki, powoli dodając resztę wody. Zagnieć ciasto, nie powinno przyklejać się do rąk. Być może trzeba będzie dodać trochę więcej wody, albo mąki.
Ciasto wyłóż na posypany mąką blat i wyrabiaj około 5 minut, aż będzie gładkie. Włóż ciasto do lekko naoliwionej miski, przykryj wilgotną ściereczką i pozostaw do wyrośnięcia na około godzinę, aż podwoi swoją objętość.

nadzienie 1
150 g koziej fety
1 duży ząbek czosnku
150 g szpinaku
1 łyżka oliwy
pieprz

Umyj i odsącz szpinak. Na łyżce oliwy zblanszuj go na patelni, dodaj posiekany czosnek i dopraw pieprzem. Kiedy przestygnie, dodaj fetę roztarta widelcem i połącz w jedną masę.

nadzienie 2
1 duży por – biała część
100 g pecorino
50 g ricotty
2 łyżki oliwy
sól, pieprz

Por dokładnie umyj. Pokrój na plasterki i zblanszuj na oliwie. Kiedy przestygnie, dodaj starte pecorino i ricottę. Dopraw solą i pieprzem.

Zrób pide. Uformuj ciasto w 40-50 cm wałek, a następnie podziel go na 6 równych kawałków. Zwiń w kulki i przykryj wilgotną szmatką. Rozwałkuj kulkę ciasta na posypanej mąką powierzchni na duży owalny kształt o wymiarach około 25 cm x 15 cm i grubości 3 mm. Pozostawiając brzeg około 3 cm, rozprowadź wierzchem łyżki 1/3 nadzienia na środku, a następnie zagnij brzegi około jednej czwartej długości pide, aby częściowo zamknąć je w kształt kajaka, pozostawiając nadzienie na środku odsłonięte. Ściśnij oba końce razem, aby pide się nie odkształcało podczas pieczenia.
Powtórz proces z każdym kawałkiem ciasta.

Wsuń po 2 pide na raz, na gorący kamień do pizzy lub blachę do pieczenia (użyj łopatki do pizzy). Piecz przez 10-12 minut, aż skórka ciasta będzie złocisto-brązowa i chrupiąca.

Upieczone pide przełóż na deskę do serwowania i posmaruj roztopionym masłem. Możesz posypać chili i natką pietruszki.

Manakisz, arabska pizza . Nidal Kersh o kuchni bez granic

 

Nidal Kersh, pół Palestyńczyk , napisał książkę, która niezwykle ciekawie oprowadza po zaułkach kulinarnych Jerozolimy. Także historycznych i kulturowych, dzięki którym pełniej i lepiej poznać można kulturę kulinarną tamtego regionu.
Szakszuka. Kuchnia Jerozolimy. Bez granic – to smaki wielokulturowej Jerozolimy. A sama szakszuka to symbol kuchni tego miasta, która nie ma granic.
Warto zagłębić się zarówno w historyczne tło, jak i w klasyczne przepisy wywodzące się z Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. W książce znajdziemy ich sporo. Nidal Kersh wplata w nie rodzinne opowieści o kuchni swojej rodziny.

 

 

‘ Jedną z najlepszych rzeczy, jakie znam są manakisze na śniadanie, podane z kubkiem miętowej herbaty. Powinny ociekać oliwą i trudno się powstrzymać przed zjedzeniem kolejnego, nawet jeśli jest bardzo gorący’ – Nidal Kersh.

Manakisz to arabski placek z ciasta na pitę, zwany arabską pizzą. Znaleźć się na nim może zatar z oliwą, cebula smażona z sumakiem lub jogurt labneh.

Manakisz ib zatar
8-10 placków

ciasto
25 g świeżych drożdży
2 łyżeczki soli400 ml zimnej wody
540 g mąki pszennej + ok. 60 g do wyrabiania ciasta

Ugnieć w naczyniu drożdże i sól. Wlej wodę. Dodaj prawie całą mąkę i wyrób gładkie ciasto. Może być trochę lepkie, ale nie za rzadkie. Przykryj je folią i wstaw do lodówki na całą noc.
Kamień do pizzy lub blachę rozgrzej do 250 st. C.
Wyjmij ciasto z lodówki i ponownie je zagnieć. Uformuj 10 -12 kulek. Nakryj je ściereczką i zostaw do wyrośnięcia an 30 minut. Rozwałkuj kulki na placki o grubości około pół centymetra.

 

 

6-7 łyżek zataru
50 ml oliwy

W misce wymieszaj zatar z oliwą, ucieraj, aż masa zyska konsystencje pesto. Nałóż masę na rozwałkowane placki. Piecz około 5 minut.
Podawaj z oliwą, pomidorami i miętową herbatą.

Szakszuka. Kuchnia Jerozolimy. Bez granic. Nidal Kersh. Słowne